Onlangs had ik de jaarlijkse beleidsdag van een van de organisaties waar ik in de raad van toezicht (RvT) zit. De ochtend werd besteed aan het thema digitalisering en innovatie. Tijdens de ochtend kwam het voorbeeld van Goldcorp voorbij. Kent u dat bedrijf? Ik vertel u er graag meer over, want ik denk dat we daar in de zorg nog wel wat van kunnen leren.
Goldcorp Inc. was een in Vancouver gevestigd goudproductie bedrijf dat is opgericht in 1994. Het bedrijf bezat 14 goudmijnen in Noord-, Midden en Zuid-Amerika. In 2019 fuseerde het met de Newmont Mining Corporation en werd daarmee de grootste goudproducent ter wereld: Newmont Goldcorp.1
Het voorbeeld dat ik wil geven gaat over een mijn in Red Lake, Ontario. In het jaar 2000 produceerde deze Canadese mijn ondermaats, ondanks dat de geologen van Goldcorp ervan overtuigd waren dat er nog heel veel goud onder de grond zat.
Omdat ze niet wisten waar ze moesten beginnen met zoeken en elk verkenningsproces waarschijnlijk tijdrovend en duur zou zijn, besloot Rob McEwen, destijds de CEO van Goldcorp, om iets gedurfds te doen. Geïnspireerd door een MIT-conferentie die hij in 1999 bijwoonde, waar het verhaal werd verteld over hoe Linus Torvalds het internet gebruikte als een samenwerkingsbron om het Linux-softwarebesturingssysteem te bouwen, besloot McEwen een oplossing te crowdsourcen: The Goldcorp Challenge.
Hij stelde daarvoor de geologische gegevens van de mijn beschikbaar aan de hele wereld en bood een beloning van $575.000 aan diegene die het goud kon lokaliseren. Hoogst ongebruikelijk in de sector. Zijn collega’s waren erg sceptisch. Het bedrijf gaf tenslotte niet alleen alle gegevens prijs, maar gaf ook nog eens aan de concurrentie toe dat ze dit goud zelf niet konden vinden. McEwen liet zich niet overtuigen het terug te draaien…
Binnen een paar weken kwamen er meer dan 1.000 inzendingen binnen van virtuele goudzoekers vanuit de hele wereld, waaronder geologen, wiskundigen, militaire officieren, studenten en adviseurs.
Uiteindelijk was de winnende inzending een samenwerking van twee consultancy bureaus uit Australië die nog nooit in Canada waren geweest. Met behulp van de gegevens van McEwen slaagden ze erin een 3D-kaart van de mijn te maken met krachtige computergraphics. Met deze kaart in de hand kon Goldcorp 110 goudafzettingslocaties in de Red Lake-mijn identificeren, waarvan 50% nog onbekend was bij het bedrijf.
Deze opgegraven afzettingen waren meer dan $6 miljard waard. Hierdoor werd Goldcorp het meest winstgevende bedrijf in de branche. En dat allemaal omdat McEwen naar buiten durfde te kijken en de hulp inriep van externe experts, iets wat voor een mijnbouwbedrijf nog niet eerder was voorgekomen.2
En de zorg dan?
Wat kunnen we hier nu van leren? Ik denk dat we veel vaker gebruik zouden moeten maken van de kennis van buiten de zorg. Waarom schrijven we in de zorg geen prijsvragen uit voor het oplossen voor de problemen die we hebben? Volgens mij kunnen we onze vraagstukken heel goed definiëren en hebben we er genoeg: ‘Hoe verlagen we de wachtlijsten in de GGZ?’, ‘Hoe zorgen we dat mensen langer thuis kunnen blijven wonen?’, ‘Hoe maken we het ziekenhuis duurzamer?’. En u kunt er vast nog wel een aantal uit uw eigen praktijk formuleren.
Als je de kracht van the crowd inzet zouden er zomaar eens oplossingen naar voren kunnen komen die het helpen het verschil te maken.
En dan zijn we overigens in goed gezelschap. Ik schreef er al eerder over hoe onder andere de Nederlandse Spoorwegen met Spoorlab challenges uitschrijft en daardoor oplossingen vindt die ze nooit zelf bedacht zouden hebben.
Bedankt Saskia Vlaar voor het benoemen van dit mooie voorbeeld tijdens onze beleidsdag!
Ik plaats elke week op woensdag een nieuwe blog. Abonneer op mijn nieuwsbrief om er geen een te missen door hier te klikken.
De andere blogs uit mijn reeks zijn hier te vinden.
Comments